و بعد از یک هفته شایعه کردند که مرده !

* هنوز جان دارد

بگذارید این برگ پوسیده بیفتد از درخت زندگی بعد...

گورکن ها اذیتش می کنند

بگذارید آخرین قطره های این ((پروانه شمع)) بسوزد ...بعد!

* خدا به کار و کسبتان برکت بدهد آقا ..

 این یکی جنازه ی ماست...

با آب گرم غسلش دهید لطفا ....س ..س ...سرما می خورد.

حواستان باشد کافور نزنید ...

 یک وقت بیدار می شود خیال می کند....

*او که با ما خوابیده بود ...

 خواب دیده بودیم که فقط خوابیده بود!

 به خدا هر روز یکی خمیازه می کشد در این حوالی دکتر!

    نگویید که بیدار نمی شود ...

 نگویید هفت روزاست

 بی خودی صبحانه ش را روی میز منتظرش گذاشته ایم

    پس کوچه های باریک روزهای دلتنگی را، رکاب میزنم...

          مبهوتِ فلسفه ی احمقانه ی تمام این کوچه های تا همیشه بن بستِ لعنتی!

* چاووشی را دوست دارم. نه به خاطر نوع موسیقی اش که گاهی برایم غیرقابل تحمل هم می شود و نه به خاطر آن صدای دائم جاز توی نت هایش. چاووشی را دوست دارم به خاطر صدای تلخش که وقتی می شنومش انگار کسی چنگ می اندازد میان رگ و ریشه ام ... وقتی که می خواند:

نمی تونم نمی تونم عزیزم ... خاطره های تو رو دور بریزم ...

عصر جمعه ها نه تو می آیی ، نه امام آخر آنهاییکه دلیل دیگری برای بی حوصله گی هاشان پیدا نکرده اند ، نه باران ، نه فردا ، که میگویی لابد عقربه ها هم مثل عقرب ها دم به کله می کوبند و خودکشی می کنند . عصر جمعه ها همیشه شبیه همیشه است ، چه تو توی سرم رژه بروی ، چه پیش از تویی ها ، چه پس از تویی ها ، چه هیچ کس ! خواب که می بینم توی خواب هام راه می رود همیشه سایه ای بی شمایل ، که تو نمی توانی شمایلش باشی ، هر مرد دیگری اما می تواند ، یا حتی روح کسی که هیچ وقت به دنیا نیامده ، به شرطی که دنیا را روی انگشت کوچک دستش بچرخاند ! خلآ ذهن در هم بر هم من تنها به حسن خالی بودنش زیباست ، و به حسن سایه ای که شبیه هیچ کس نیست اما راه می رود بی خستگی توی خواب هام ، توی خم و پیچ خرابه ها گم می شود ، پل می بندد بر بلندای دره از این سو تا آن سو ، حرف نمی زند ، پشت پنجره با صندلی چوبی اش قیژ قیژ کنان تاب می خورد ، بلد است نامرئی شود ، و تعداد دانه دانه ی همه ی برف این زمستان را می داند ! عصر جمعه ها همیشه شیبه همیشه است . شبیه همین سه سال پیش که نفس نفس زنان از راه رسیدی تا جای مرد طالعم را پر کنی اما نکردی ، شبیه همین ده سال پیش که رویاهای زنانه ام تازه داشت گل می کرد و نوشتن را به درس خواندن ترجیح دادم ، شبیه سال ها بعد ، و قرن ها بعد وقتی دیگر عکسی هم نمانده باشد از ما ، با اینکه از عصر اختراع دوربین دیجیتال گذشته ایم و مرده ایم ! آن وقت همیشه همین موقع ها دل یک نفر که شبیه دل من است می گیرد ، بی خاطره ، بی گلایه ، بی گریه. تنها و تهی ، بی تفاوت و دمدمی . تا خدا خیال کند دوباره مرا آفریده !

گاهی جهنم می شود گاهی بهشت است

گاهی هیولا می شود گاهی فرشته است

یک روز خوشبختی و روز بعد بدبخت

این داستان های عجیب سرنوشت است

این لحضه های تلخ  و شیرین همیشه

گاهی به چشمان تو زیبا ، گاه زشت است

وقتی نباشی ماه بهمن ،ماه مرگ است

با تو تمام ماه ها اردیبهشت است

تولدتون مبارک دخترکان آفتاب!