اما حرفهاست با تو که هر چه باد دلتنگی هایم را نخواهد برد... دلم برای نوشتنت تنگ است روی امید سعدی بر خاک آستانت ... بعد از تو کس ندارد یا غایة الامانی- کمی در من هلول کن یک امشبی را- ... حواست هست اینها که می گویم نه اینکه نباشی ها ،نه ،که -دیگران چون بروند از نظر از دل بروند ... تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی- بی خیال اسناد دنیا بی خیال این مرز بندی ها دیوانه مرز نمی شناسد که .اصلا خودت بگو- چه تربیت شنوم یا چه مصلحت بینم..مرا که چشم به ساقی و گوش بر چنگ است؟-....عجب نیست دلبری ات و عجیب نیست دلدادگی ام-شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق .. خلقی اندر طلبت غرقه ی دریای غمند- ... عزیز تو نمی دانی که هنوز هم حرفهایت هر چه که باشد حتی به اندازه ی یک -نگرانتم- شیدایی ام را کفایت می کند... خدا کند که کبوتر کبوتر عشق بپاشند ... میان هر چه افق آسمان که در دل توست.
راستی دارد باران می آید؟ بدون عبورت نه باران را دوست دارم نه نرگس را و نه حتی پاییز را... کسی خبرم نکند بگذارید در خواب زمستانی ام خواب پاییز را ببینم.

ببخشید مرا ؛ اگر واژه هایم در سرازیری دلتان لیز نمی خورد

این روزها حرفهایم گلوگیر شده اند

چه برسد به نوشته هایم که دلگیر...

دیگر در شعر هایم «تو» ، «او» میشوی

غریبه ای که  رفت و دیگر

چشمانم منتظرش نیست

و شاید «او» جای تو را بگیرد

و «تو» بشود

هی غریبه

چهار سال در شعرهایم نفس گرفتی

و چهار سال نفس مرا گرفتی

فاسد شده ای دیگر

نفس هایت بوی تند شهوت میدهد

نمیخواهم شعر هایم فاحشه شوند

ب

ر

و

خداحافظ!

آخرش

کودکی ام را می فروشم ، هلهله می خرم

برای مردی که

رویاهای مرا می دهد ، زندگی می خرد