آقای من سلام

صدایم از انتهای تاریخ به تو میرسد؟ درد جاری از دیدگانم را میپذیری؟ حسرت پنهان در صدایم را میشنوی؟که دورم از تو به اندازه هزار سال! که دورم از بیت الاحزانی که دوباره آبستن کوچ شقایقی زخمی است. نیستم کنار ضریح بسترت ! نیستم که مثل کبوترهای شکسته پرت ، دخیل نگاهم را به آن پارچه زرد ببندم و قطره قطره آب شوم با خون سرت . نیستم که زیارتنامه ام را از روی سپیدت بخوانم . آن قدر دورم از تو که نوای محزون امن یجیبم مرهمی نیست حتی به درد دلم !

دورم از تو آقای من، نیستم کنار التهاب ثانیه های خانه ات ، اما به خدا بند دلم پاره میشود هرچه صبح نزدیکتر می آید.

میترسم از دستم بروی و دستم به دامنت نرسد باز!

آقای من ! یک امشبی که همه بی قرار تواند پا به پای بی تابیم صبوری میکنی ؟ کودکان یتیم کوفه ، کاسه کاسه شیر نذرت کرده اند و پشت در نشسته اند ، اگر پلک بگشایی ، حاجت روا میشوند . به نگاهی همه حاجت روا میشویم . ما که یتیم تریم از آنها که دوریم از تو که حتی نتوانستیم سر به سر پایت بگذاریم! کاسه های گداییمان شیر ندارد ، درست! اما سه شب است که با شوری اشکمان افطار باز کرده ایم . نمک گیر عشقت که هستیم . پا به پای یتیمان کوفه هق هق کرده ایم و در محراب ابرویت به سجده ای ابدی فرو رفته ایم

پیش از آنکه آفتاب اشکهایمان را تبخیر کند در بگشای ! در بگشای و بگو

‏‏« آن مسیحای شب تیره حاجات کجاست ؟

خانه دوست کجا ؟‏جای مناجات کجاست ؟ »‏

توتون خاطرات تو را میکشم هنوز 

حالا که سور و سات زمان بی اثر شده

حالا که نیش عقربه ها سم روزها 

چون ‏‏ گشت های سبز خفن دردسر شده!

 غربت که فانتزی سفرهای دور نیست

وقتی میانمان دو وجب راه شر شده!

حق با تو بود، اینکه بهانه است سرنوشت

ما گند میزنیم به دنیا اگر شده

با این بهانه که زده زیر دلم خوشی

با این بهانه که پری قصه خر شده!

پک می زنم به حجم دو پس مانده از ریه

" دم "  " باز دم "  دو عنصر عمری هدر شده

نامرد باش مثل همه مردهای شهر

بدجور این مرام تو زنگ خطر شده

بگذار باورم بشود بی تو کوچه ها

بر شاخ و برگ خاطره هایم تبر شده

بگذار در گلــــــــوم بماند گلایه ها

حالا که سال هاست فلک گنگ و کر شده!

تمام ماتم من این غم است بانو جان

که هرچه از تو بگویم کم است بانو جان

چه دور مانده ام از آفتاب چشمانت

بگیر دست مرا سردم است بانو جان

هزار سال گذشت و با این حال

هنوز مسئله ای مبهم است بانو جان

که میخ سینه خورشید را چگونه شکافت؟

که پشت ماه از آن شب خم است بانو جان

دلم گرفته کجای بقیع گریه کنم ؟

کدام خاک ؟خدا عالم است بانو جان ....

جای همتون خیلی خالیه ..................

بغض های پنهانی ام

که پیشتر

در دل کاشته ام

سر به آسمان کشیده اند و

طاق کرده اند

طاقت را

   یک روز گرم لعنتی

        که نفهمیده بودیم گرما ما را زده بود یا ما گرما را..

    ناقوس صبحمان را کلاغ نواخته بود...

         و ..هی ..بلا بر سرمان آوار شده بود...

   نه تو نمرده ای .....

این بادهای هرزه راه به جایی نمی برند

طوفانی باید که گیسهایم رابکشد

چشمهایم رابهم بدوزد

ومرابلند کند

بلند

آنقدرکه یادم برود زمین سخت است

زمین سخت است

ومرادرخود حل نمی کند

طوفانی باید

که گلیمم راجمع

ومرابتکاند درخویش

.......

گردبادی عظیم درراه است

( مرگ که تحویلت نمیگیرد پس بتمرگ و زندگی کن ! )

*قیصر امین‌پور