یه وقتایی ما آدما که از همه چیز و همه کس خسته میشیم فکر می کنیم دوران خیلی از رفتارهای پسندیده به سر رسیده و دیگه کمتر میشه از اونها در رفتارهای روزمره اجتماعی سراغ گرفت.

بعد نتیجه می گیریم که مردم دیگه برای کسانی که نماد اون رفتار ها هستند ارزشی قایل نیستند و بنابراین دیگه چه فایده داره که به خودمون سختی بدیم و یه آدم به اصطلاح خوب باشیم.

اما واقعاً تمام حقیقت همینه!؟

چند بار تا حالا پیش اومده که خودمون وقتی خواستیم کسی رو به دیگران معرفی کنیم از صفاتی مثل: آدم خوبیه، مثبته، خون گرمه، با معرفته، اهل دوز و کلک نیست، با صفاست، رو راسته و ... استفاده کنیم؟

فکر می کنم بارها این اتفاق افتاده.

اگه روزی یک بار پیش نیومده اما حتماً هفته ای یک بار با همچین چیزی روبرو می شیم. چه به ما معرفیشون کنن چه ما به کسی معرفیشون کنیم. یعنی همه ما به نوعی از انسانهایی که شفاف هستن و به قول معروف شیله پیله تو کارشون نیست خوشمون میاد و یه جوری دوست داریم خودمون رو به اونا نزدیک کنیم.

این نشون میده جامعه ما همچنان دنبال او گمشده خودشه.

در حقیقت دنبال اصالت واقعیه خودش هست!

((ایرانیان اصولاً انسانهای با فرهنگی هستند.))

حتماً این جمله رو هم بارها شنیدیم.

راستی چرا ما ایرانیها آدمهای با فرهنگی هستیم!؟

این فرهنگ شامل چی میشه که اینقدر مهمه تا به اون افتخار کنیم؟

رها