به نظر میاد که یادداشت در جستجوی عدالت که چند وقت پیش تو این صفحه گذاشتم دچار برداشت اشتباه شده.

در حقیقت من تو این نوشته اصلاً سعی نکردم زمان رو برای توجیه مطلبم به میون بیارم.

چون معتقدم که افعال و کردار درست به هیچ عنوان زمان نداره که با گذشت زمان یا سالهای بعد بگیم این مال قدیما بوده و امروز دیگه معنی نداره.

یعنی میشه بگیم حفظ حقوق دیگران، دروغ نگفتن و کم فروشی نکردن در کار و دهها صفت دیگه به مرور زمان تغییر کنه و لفظ آدم خوب رو برای کسی که دروغ میگه هم اطلاق کنیم!؟

اگه اینطوری باشه مرز بین آدم خوب و بد کجاست؟

اینها یه صفات دائمی هستن و بنابر این نمیشه مثل فرمولهای ریاضی یا مکشوفات علمی براشون تعاریف جدید پیدا کرد.

اینکه سلامت شخصیتی آدم ها این روزها بیشتر مورد توجه قرار گرفته و کسانی مورد اعتماد قرار می گیرن دلیلش اینه که گاهی برای خوب بودن باید هزینه هایی پرداخت کنیم ،از خیر بعضی منافع شخصی بگذریم و گاهی حتی خودمون رو به خطر بندازیم که خب شاید خیلی ها اینکارو انجام ندن.

نمی تونم قبول کنم که بعضی از ما زمان رو توجیهی بدونیم برای اینکه رفتارهای انسانی رو فراموش کنیم و اصلاً هیچ دلیلی نمیبینم که بخاطرش از گذشتمون فرار کنیم و دنبال راه امروزی تری باشیم.

یه وقتایی ما آدما که از همه چیز و همه کس خسته میشیم فکر می کنیم دوران خیلی از رفتارهای پسندیده به سر رسیده و دیگه کمتر میشه از اونها در رفتارهای روزمره اجتماعی سراغ گرفت.

بعد نتیجه می گیریم که مردم دیگه برای کسانی که نماد اون رفتار ها هستند ارزشی قایل نیستند و بنابراین دیگه چه فایده داره که به خودمون سختی بدیم و یه آدم به اصطلاح خوب باشیم.

اما واقعاً تمام حقیقت همینه!؟

چند بار تا حالا پیش اومده که خودمون وقتی خواستیم کسی رو به دیگران معرفی کنیم از صفاتی مثل: آدم خوبیه، مثبته، خون گرمه، با معرفته، اهل دوز و کلک نیست، با صفاست، رو راسته و ... استفاده کنیم؟

فکر می کنم بارها این اتفاق افتاده.

اگه روزی یک بار پیش نیومده اما حتماً هفته ای یک بار با همچین چیزی روبرو می شیم. چه به ما معرفیشون کنن چه ما به کسی معرفیشون کنیم. یعنی همه ما به نوعی از انسانهایی که شفاف هستن و به قول معروف شیله پیله تو کارشون نیست خوشمون میاد و یه جوری دوست داریم خودمون رو به اونا نزدیک کنیم.

این نشون میده جامعه ما همچنان دنبال او گمشده خودشه.

در حقیقت دنبال اصالت واقعیه خودش هست!

((ایرانیان اصولاً انسانهای با فرهنگی هستند.))

حتماً این جمله رو هم بارها شنیدیم.

راستی چرا ما ایرانیها آدمهای با فرهنگی هستیم!؟

این فرهنگ شامل چی میشه که اینقدر مهمه تا به اون افتخار کنیم؟

رها