بغض های پنهانی ام

که پیشتر

در دل کاشته ام

سر به آسمان کشیده اند و

طاق کرده اند

طاقت را

   یک روز گرم لعنتی

        که نفهمیده بودیم گرما ما را زده بود یا ما گرما را..

    ناقوس صبحمان را کلاغ نواخته بود...

         و ..هی ..بلا بر سرمان آوار شده بود...

   نه تو نمرده ای .....

این بادهای هرزه راه به جایی نمی برند

طوفانی باید که گیسهایم رابکشد

چشمهایم رابهم بدوزد

ومرابلند کند

بلند

آنقدرکه یادم برود زمین سخت است

زمین سخت است

ومرادرخود حل نمی کند

طوفانی باید

که گلیمم راجمع

ومرابتکاند درخویش

.......

گردبادی عظیم درراه است

( مرگ که تحویلت نمیگیرد پس بتمرگ و زندگی کن ! )

*قیصر امین‌پور

و بعد از یک هفته شایعه کردند که مرده !

* هنوز جان دارد

بگذارید این برگ پوسیده بیفتد از درخت زندگی بعد...

گورکن ها اذیتش می کنند

بگذارید آخرین قطره های این ((پروانه شمع)) بسوزد ...بعد!

* خدا به کار و کسبتان برکت بدهد آقا ..

 این یکی جنازه ی ماست...

با آب گرم غسلش دهید لطفا ....س ..س ...سرما می خورد.

حواستان باشد کافور نزنید ...

 یک وقت بیدار می شود خیال می کند....

*او که با ما خوابیده بود ...

 خواب دیده بودیم که فقط خوابیده بود!

 به خدا هر روز یکی خمیازه می کشد در این حوالی دکتر!

    نگویید که بیدار نمی شود ...

 نگویید هفت روزاست

 بی خودی صبحانه ش را روی میز منتظرش گذاشته ایم

یه چهره ی آروم که میتونستی عمق دریا رو ببینی

یه عالمه موج رو دریا که می بردت به فکر چطور دریا رو آروم نگه داشته 

یه قلب شکسته که می تونستی صدای خرده  شکسته هاشو بشنوی

یه دنیا صبوری که باعث شرمندگیت میشد

جاش خیلی خالیه

وقتی تنها دخترش بالای سر قبر  دو برادر و پدرش که به فواصل کم او رو ترک کرده بودند با اشک و سوز بهشون میگه  :تاحالا منو بی زری جان دیده بودید؟!! هر سنگی آب میشه چه برسه به دل آنتیک که عاشق خانم دائیشه

جاش خیلی خالیه

وقتی همدمای زری جان  همون ادبیاتچی و طنزچی معروف، لحظه ای آروم و قرار ندارند و مدام اشک میریزند تو چه می توانی کنی جز  با آنان  اشک ریختن

می دونم جات خوبه مامان بزرگ

می دونم دل تنگت باز شده پس از سالها دوری از عزیزات

می دونم داری به اون خونه ی پرغم نگاه می کنی و غصه ی دختر و نوه هات و می خوری

دعا کن صبوریشون مثل خودت زبانزد باشه

    پس کوچه های باریک روزهای دلتنگی را، رکاب میزنم...

          مبهوتِ فلسفه ی احمقانه ی تمام این کوچه های تا همیشه بن بستِ لعنتی!