همین! این نگاه پُر از انتظار به پشت سر را دوست دارم ... یعنی اصلاً دلم دارد با حسش زندگی می کند ... از آن نگاه هایی که انگار فقط منتظر یک لَب تَر کردنی که هر چه بسته ای را باز کنی و بچینی سَر طاقچهء دلت و بروی برای عزیزَت چای بگذاری و از پشت تاب خوردن استکان و نعلبکی اش، نگاه کنی توی چشم هایش که همیشه خدا برقی دارد که می تواند دیوانه اَت کند ...

این هایی که این جا می نویسم می شود گذشته هایی که ... خُب، می گویم گذشته و تو حالا می توانی باور کنی و می توانی نه! ... شاید دِلمویه های دخترکی که حالا آرام و سر به زیر دارد به حال فکر می کند ... کمی آرام گرفته و کمی ـ فقط کمی ـ دلشوره ها و دلهره هایش کمتر شده ... و می خواهم بگویم که تمامِ این آرامشِ این روزها را مدیون خدایی ام که کسی برایم نوشت:” در همین نزدیکی است “ ...
...

اجازه هست؟! ... مگر می شود زندگی ـ تو بخوان خاطره ها ـ را با اشک شُست و بعد دُرُست از رویِ خطهایش تا کرد و گذاشت تویِ آن صندوقچه قدیمی که خودش کلی زندگی ـ خاطره ـ است و بعد نفسی از سرِ اطمینان که: ” همه چیز تمام شد! “ ... این را تو بگو ... تویی که می گویند و می گویم رفته ای و بر نمی گردی و ... آخر مگر می شود زندگی را با اشک شُست؟!!

می خواستم قبل از آخرین بار ببینمت ... ببینمت و آن لبخندِ آرامِ از سرِ سادگی ات را زیر لب زمزمه کنم ... می خواستم ببینمت که آخرین تصویر مانده در چشمهایم تصویرِ خنده ساده ات باشد که ... که نگذاشتند ... نگذاشتند ... و همیشه هی با خودم فکر کنم که کاش بودی و ... و اگر بودی این همه سایه احاطه ام نکرده بود که من هی هر روز ساکت تر شوم و هر روز بیشتر تویِ حقیقتِ این زندگیها گم شوم ... هر روز بیشتر و هر روز دورتر ... و هی با خودم فکر کنم که اگر بودی دیگر چه کسی جرات بودن به خودش می داد که این روزهایم این طور جهنم شود ... حتی ... حتی ...

می خواستم ببینمت و آن لبخند ساده را که هر روز تویِ وجودم توان می ریخت برایِ بودن و ادامه دادن و بودن ... بودن از سرِ خواستن، نه از سرِ اجباری که بر گردنم گذاشته اند به صرفِ گناه بودن و شرمِ از خدایی که ... ” که همین نزدیکی است ... “ ...

یادت هست خودخواهی و غرورم را به رُخت می کشیدم و تو تنها سر به زیر می انداختی از خنده ای که ... خنده ای که بیشتر از هر جوابی خجالتم می داد ... راستش حتی این روزها دارم به حُرمتِ آن حادثه ای فکر می کنم که نتیجه اش شد آن ” تمام شدِ “ زرد رنگی که در میانه آن صفحه آبی رنگ نوشتم. یادت هست؟! ...

کودکی می شناختم ساده ... ساده و سرخوش آن قدر که با پر زدنِ یاکریم ها تویِ بالکنِ اتاقش دلش لبریز می شد از حس دلتنگی برایِ تو و آن وقت دستش بود و شماره گیرِ این گوشی که فقط یادت بیاندازد: ” الو! صدایِ بالِشون رو می شنوی؟! ... گوش کن! ... “ ساده ... آنقدر ساده که دل ببندد به معجزه آن همه سیم و سیگنال و روپوش سفید ... دل ببندد به روزِ بعد ـ که روز بعدی در کار نبود ـ ... باور کن که کودکی را می شناختم که از این منِ امروز هزار هزار سال انگار فاصله دارد ... انگار او را هم شبیه هزاران هزار حادثه دیگر تویِ قصه رفتنت جا گذاشتم ... اگر می بینی اش بگو که دلم برایش تنگ شده ... خیلی تنگ ... اگر می بینی اش خوش به حالت که عجیب برایش دلتنگ ام این روزها ...

اصلاً یک چیز را همیشه یادم می رفت بپرسم از تو و آن اینکه: ” هیچ وقت عاشق شدی؟! “ ... و هیچ وقت جراتِ سوال نبود و ترسِ از جواب همیشه زبانم را قفل می زد ... ـ یادت هست همیشه می گفتی چیزی را پنهان می کنم؟! از کجا معلوم که آن همین سوال مانده در گلویم نبوده که این روزها عجیب بغض شده تویِ نوشته هام ...

” دوست دارم تو را شبیه خودت، دوست دارم تو را شبیه خدا

دوست دارم نشسته در قلمم، ...  “

می دانی ... حتی آن تک بیت که هی زیر لب زمزمه می کردی را این روزها بعد از مدتها به یادم آمده است ... یادت هست، که گاهی که بلند نمی خواندی و پاپی می شدم و صدایت بلند می شد به:

”  لطفش آسایش ما مصلحت وقت ندید

   ورنه از جانب ما دلنگرانی دانست ...  “

و عجیب که همه اینها را حالا می شود انقدر قشنگ به هم ربط داد که اشکهایم از حیرتش تویِ چشمخانه نگاهم خشک شود ... بگویم که دلم برایت تنگ شده؟! ...                          

بگذار حقیقتی را برایت بگویم:حسرتِ بودنِ کسی را می خورم که اگر بود شاید این روزها هیچ وقت رنگِ بودن به خودشان نمی گرفتند ...هر چند دیگر دلم نمی خواهد ساده دست دراز کند به سمتِ کسی، چیزی که می تواند تکیه گاهت باشد ... به سمتِ اعتمادی که در اوجِ شکست کنارت باشد ... و دارم فکر می کنم به این که: ” نیست “

می گفت:"گویند که عشق آخرِ افتقار است و احتیاج اصل باشد و محتاجٌ الیه فرع."*

می گویم:"نمی فهمم انگار ... "

از ابتدا هم میدانستی این بیابان جای سکونت نیست ! جای تسکین نیست ! این خاک سرخ ، مرهم هیچ التهابی نمیشود. این آب راه بر آتش هیچ عطشی نمی گشاید، حتی اگر عصای موسایی به دست تو باشد. هیچ نوای محزونی در این نینوا فریاد رسی نخواهد یافت !

اما ارض موعود تو اینجاست . همین جا که چون رسیدی ، پای رفتنت نبود!

وعده ملاقات با پروردگارت اینجاست هرچند به جای آتش طور ، این آتش خیمه گاهت است که سر به آسمان میکشد ، و به جای نعلین ، پیراهن کهنه از تن در می آوری.

بیت معمور ایوب است خیمه گاه زینب ات ، طلیعه دار عهد اسماعیل است اکبرت ، وارث خون محسن است اصغر و تو .... تو خضر فرخنده پی ، که پا بر سر این آب گذاشتی و گذشتی ....

این تو نیستی که بر لب فرات تشنه مانده ای ، ماییم که قرن هاست بر لب تو نشسته ایستاده ایم ! چه اشتباه لطیفی ،‏چه سوء تعبیری !

آب مایه حیات است و تو را با حیات چه کار یحیی تاریخ ؟! این دست های علمدار تو نیست که بر زمین افتاده ، این دست ماست که از پرچم تو کوتاه شده ! این خون دل ما تشنگان است که از سر سقا میریزد. این دود نیست که صحرا را گرفته ، آه جانسوز ماست ... خدایا ! این قرآن توست که روی نیزه میرود !

ای کاش خواهرت ما را هم چون یتیمان ات زیر بال و پر بگیرد.

کاروان تو کجا به اسیری رفت؟ ماییم که اسیر کوفه ایم ! ماییم که قرن هاست چشم به راه ورود قبیله ات نشسته ایم و خارهای بیابان حیرانی به پای جانمان نشسته است ...

کی طلوع میکند ماه قبیله ات؟ تاریکی این شب جانمان را گرفت ... با شمشیر اسلام قرآن را ذبح میکنند و ما سیاه پوش مرگ خویشیم ...

دستی به محاسن پر از خاک کشید

تسبیح زنان به پای گودال رسید

بر حنجره غریب قرآن خم شد

با نیت قربتاً الی الله برید !

 دیگر نه برای من نه برای تو شاعری کردن افاقه نمی­کند

دیگر نه تو ساعت­ها زیر پنجره­ی خانمان سیگار دود می­کنی نه من با زنگ یک تلفن قلبم از جا در­می­رود

دیگر مدت­هاست از پیچ­های تند آن جاده­های سبز گذشته­ایم و هیچکدام حواسمان نیست

دیگر نه من آنم   نه تو آن

دیگر نه من نبضم سر به آسمان می­گذارد با یک سلام  نه تو بغضت می­گیرد به آخرین نگاه

دیگر من نه آن سنگدل بیابان­های خشکم  نه تو آن دلشکسته­ی جاده­های غربت

دیگر نه بازیمان می­گیرد به قلقلک­های گل ِ قالی  نه پاهامان می­جنبد به بالا رفتن از چهارچوبه­ی در

شده­ام عروس ترشیده­ی ماه آن بالا

شده­ای داماد سوخته­ی قمارمان    سر ِ یک لبخند      این پائین

شده­ام چشم ِ ماه  که مردهای نیم بلوغ مثالم زنند بهر خوش­آمد دخترکان ِ خمار ِ بازی ِ عصرگاهشان

شده­ای پیرِ قمار با آن دستهای لرزان ِ غرق ِ عرق که انتظار ریختن تاسی هم  مُحال است از آن

دیگر نه من آن فرشته­ام که یافت می­نشود در هفت گنبدِ این تنگْ آسمان

نه تو آن اسبْ­سوار دنیای قصه­های کودکانه­مان

ما که خود یک روز شاه خرابات این مسکن ِ فانی بودیم  شده­ایم دُردی­کش ِ عهد­ِ فراموش­شده­مان

شده­ام بهانه­ی نصیحت مادران ِ کور به دختران تازه به بارنشسته­شان

شده­ای اسوه­ی ناکامی

ما که قافیه­ساز شعر­های داغ این بازار بودیم  شده­ایم خرده­فروش ِ معرفت سرِ دو ­راه ِ هر نا­ کجا آبادی

ما که به هر چرخمان فصلی عوض میشد

ما که به هر دم­مان حرفی عوض می­شد

..