به نظر میاد که یادداشت در جستجوی عدالت که چند وقت پیش تو این صفحه گذاشتم دچار برداشت اشتباه شده.

در حقیقت من تو این نوشته اصلاً سعی نکردم زمان رو برای توجیه مطلبم به میون بیارم.

چون معتقدم که افعال و کردار درست به هیچ عنوان زمان نداره که با گذشت زمان یا سالهای بعد بگیم این مال قدیما بوده و امروز دیگه معنی نداره.

یعنی میشه بگیم حفظ حقوق دیگران، دروغ نگفتن و کم فروشی نکردن در کار و دهها صفت دیگه به مرور زمان تغییر کنه و لفظ آدم خوب رو برای کسی که دروغ میگه هم اطلاق کنیم!؟

اگه اینطوری باشه مرز بین آدم خوب و بد کجاست؟

اینها یه صفات دائمی هستن و بنابر این نمیشه مثل فرمولهای ریاضی یا مکشوفات علمی براشون تعاریف جدید پیدا کرد.

اینکه سلامت شخصیتی آدم ها این روزها بیشتر مورد توجه قرار گرفته و کسانی مورد اعتماد قرار می گیرن دلیلش اینه که گاهی برای خوب بودن باید هزینه هایی پرداخت کنیم ،از خیر بعضی منافع شخصی بگذریم و گاهی حتی خودمون رو به خطر بندازیم که خب شاید خیلی ها اینکارو انجام ندن.

نمی تونم قبول کنم که بعضی از ما زمان رو توجیهی بدونیم برای اینکه رفتارهای انسانی رو فراموش کنیم و اصلاً هیچ دلیلی نمیبینم که بخاطرش از گذشتمون فرار کنیم و دنبال راه امروزی تری باشیم.