آقای من سلام

صدایم از انتهای تاریخ به تو میرسد؟ درد جاری از دیدگانم را میپذیری؟ حسرت پنهان در صدایم را میشنوی؟که دورم از تو به اندازه هزار سال! که دورم از بیت الاحزانی که دوباره آبستن کوچ شقایقی زخمی است. نیستم کنار ضریح بسترت ! نیستم که مثل کبوترهای شکسته پرت ، دخیل نگاهم را به آن پارچه زرد ببندم و قطره قطره آب شوم با خون سرت . نیستم که زیارتنامه ام را از روی سپیدت بخوانم . آن قدر دورم از تو که نوای محزون امن یجیبم مرهمی نیست حتی به درد دلم !

دورم از تو آقای من، نیستم کنار التهاب ثانیه های خانه ات ، اما به خدا بند دلم پاره میشود هرچه صبح نزدیکتر می آید.

میترسم از دستم بروی و دستم به دامنت نرسد باز!

آقای من ! یک امشبی که همه بی قرار تواند پا به پای بی تابیم صبوری میکنی ؟ کودکان یتیم کوفه ، کاسه کاسه شیر نذرت کرده اند و پشت در نشسته اند ، اگر پلک بگشایی ، حاجت روا میشوند . به نگاهی همه حاجت روا میشویم . ما که یتیم تریم از آنها که دوریم از تو که حتی نتوانستیم سر به سر پایت بگذاریم! کاسه های گداییمان شیر ندارد ، درست! اما سه شب است که با شوری اشکمان افطار باز کرده ایم . نمک گیر عشقت که هستیم . پا به پای یتیمان کوفه هق هق کرده ایم و در محراب ابرویت به سجده ای ابدی فرو رفته ایم

پیش از آنکه آفتاب اشکهایمان را تبخیر کند در بگشای ! در بگشای و بگو

‏‏« آن مسیحای شب تیره حاجات کجاست ؟

خانه دوست کجا ؟‏جای مناجات کجاست ؟ »‏