مثل انتقام های قبیله یی . مثل دختری که از ته کودکیش یک پنج سالگی را خوب به یاد می آورد . بنگر . از حکمت خدا همین مانده و ماسیده روی درد های پی در پی . مثل تو از قهر خدا می ترسم . می خواهم کور از دنیا بروم . خدای قهار بماند برای عذاب همیشگی .

خدا را خواهم کشت
با همان تیر کمانی که پدر کلاغ های همسایه را میکشت
خدا را خواهم کشت
با همان چکشی که تو مغزم را کوبیدی
خدای کشته شده هم دیگر به درد نمیخورد
جنازه اش را سگ ماهی ها هم نمیخواهند
هی!خدا را با هفت تیر خواهیم کشت
دستهایت بوی خون میدهد

-من را با تیر چراغ برق کشتند

فقط می خواستند صدای کلاغ ها را خفه کنند (!)

 -سیاه میشوم با کتک هایت

 بیا کبودم کن

 -درد دارد !

 -قش غش کن از خنده!

(!)صورتم با سیلی سرخ است

 -بیا بنفش باشیم با هم

...... با زردهای ملایم و وحشی

لبخندت را ازآسمان امروز دریغ کردی

چه کسی گفته خورشید وستاره کنار هم دیدن ندارد ؟؟؟؟؟

این ستاره ی لبخندت چه بهانه ها که برای چشمک زدن نمی آورد !

ببین !

می خواهم از اول مرور کنم

ما به هم برخوردیم و به قانون زمین برخورد

از آخر که نشستیم حساب کردیم

یا من زیادی عاشق تو شدم

یا تو زیادی زندگی ات عوض شد

اما به هر حال

به قانون زمین برخورد ...

باید اسطوره بسازیم؛
تمام سرباز‌های این دیار حرفه‌ای‌اند.
آن‌قدر حرفه‌ای که از هیچ کجایشان نمی‌توان غیرقابل‌پیش‌بینی بودن را انتظار داشت.

حتی اگر دروغ بگویند.

حتی اگر مثل غیرحرفه‌ای‌ها دروغ بگویند.

باید قبل از خواب تلاش کنیم؛
سربازهایی هم هستند که لشکریان ما باهاشان نجنگیده‌اند.

سربازهایی که حرفه‌ای‌گری در شان نفوذ نکرده؛

چه غنیمت جنگی بنامندشان، چه تهاجم فرهنگی بنامیم‌شان.

باید چشم‌ها را که بستیم یک لحظه تمرکز کنیم؛
فارغ از هر چه خسته‌گی و بلاست.
ما که دور نیستیم. ما که دیر نیستیم.

خدا ما را می‌بخشد؛
بخیل که نیست.
حرفه‌ای که نیست.

به نظر میاد که یادداشت در جستجوی عدالت که چند وقت پیش تو این صفحه گذاشتم دچار برداشت اشتباه شده.

در حقیقت من تو این نوشته اصلاً سعی نکردم زمان رو برای توجیه مطلبم به میون بیارم.

چون معتقدم که افعال و کردار درست به هیچ عنوان زمان نداره که با گذشت زمان یا سالهای بعد بگیم این مال قدیما بوده و امروز دیگه معنی نداره.

یعنی میشه بگیم حفظ حقوق دیگران، دروغ نگفتن و کم فروشی نکردن در کار و دهها صفت دیگه به مرور زمان تغییر کنه و لفظ آدم خوب رو برای کسی که دروغ میگه هم اطلاق کنیم!؟

اگه اینطوری باشه مرز بین آدم خوب و بد کجاست؟

اینها یه صفات دائمی هستن و بنابر این نمیشه مثل فرمولهای ریاضی یا مکشوفات علمی براشون تعاریف جدید پیدا کرد.

اینکه سلامت شخصیتی آدم ها این روزها بیشتر مورد توجه قرار گرفته و کسانی مورد اعتماد قرار می گیرن دلیلش اینه که گاهی برای خوب بودن باید هزینه هایی پرداخت کنیم ،از خیر بعضی منافع شخصی بگذریم و گاهی حتی خودمون رو به خطر بندازیم که خب شاید خیلی ها اینکارو انجام ندن.

نمی تونم قبول کنم که بعضی از ما زمان رو توجیهی بدونیم برای اینکه رفتارهای انسانی رو فراموش کنیم و اصلاً هیچ دلیلی نمیبینم که بخاطرش از گذشتمون فرار کنیم و دنبال راه امروزی تری باشیم.

دفتر خاطرات من امسال با تو تکمیل میشود زهرا

خاطرات عجیب میمیرد به تو تبدیل میشود زهرا

مشت میزد به آینه هر بار هق هق شمعدانی وحشی

تکه های منی که می پاشد در تو تشکیل میشود زهرا

تو که باشی بهار شیرین است معنی با تو بودنم این است

تو که باشی دلم نمیگیرد غصه تعطیل میشود زهرا

سد غم بسته میشود در من چشمهایت مرا به خود خواندند

تلخی سرنوشت من اما به تو تحمیل میشود زهرا