با پوريا موافقم. راستي اين عجب آشناي نا آشنايي هست كه همه را مي شناسد و به همه ما ارادت دارد. البته كه اين اتفاقي متقابل است

زنده باشي باباجان! خواهرجان! دخترجان! ... از ميان خرد شدن ها و له شدنهاي پي در پي اجتماعي مان، تو يکي را عصاره شعري از چهار جايت بيرون زد که بسيار مايه فرهمندي است... حيف که جامعه کنار تو قدر شعر کمتر مي داند تا جامعه کنار من که شاعرانش قصر ها مي سازند با اسکناس هاي درآمده از شعر، به کثافت روزگار مي گذرانند با عيش و نوش ها در آن قصرها که مغز بزمجه را هم صوت مي دهد چه برسد به ما آدمکان... فرزند دومم به دنيا آمد دو هفته پيش، نام رسمي اش را گذاشتيم آننا-ماريا، مادرش دلخوش است زهره صدايش کند. من هم زهره صدايش مي کنم. برعکس من مست باز شکمران خوک صفت زنباره، مادر زهره نماز خوان است و اهل عبادت - عجب صبري دارد که مي خواهد مرا عوض کند ........ عوض نمي شوم خودش هم مي داند. خوشيم اما - شما هم خوش باشيد.

تا وقتي در تو زنده است تو هم زنده‏اي

.........................

سلام